Ook na die black-out, en dat langzaam uitdovend verhaal…. Want er zaten ook keren bij met een ademloos luisterende zaal. Dat waren de keren dat het verhaal uit mijn hart, of uit mijn tenen (of allebei) kwam en ik dacht: f#ckit, ik zeg dit gewoon, omdat ik er helemaal, 100% achtersta en het me dan dus niet meer uitmaakt wat anderen ervan vinden. Dat blijkt dus precies het goeie gevoel te zijn dat je nodig hebt op een podium. En ook omdat ik geloof dat ervaring opbouwen op dit vlak óók een manier is om er te komen.

Als journalist was dat een verplicht nummer. Aan het begin van mijn ondernemerschap ging ik ervan uit dat het ook nodig was, dat je zoiets ‘hoort te doen’. Voor mij is het de meest rechte lijn naar onderuitgeschoffeld zelfvertrouwen. Ik heb het dus in mijn bedrijf officieel afgeschaft: netwerkborrels zijn streng verboden (Wat overigens niet wil zeggen dat ik niet nieuwsgierig ben naar andere mensen.)

Raar besluit, wel gedaan. Mijn mantra destijds: “kinderen krijgen is geen Nederlands unicum”. Dus vertrok ik met geliefde en een 4-maanden buik. Ik beviel in Christchurch (Nieuw-Zeeland), we stopten onze rugzakken vol luiertjes en reisden met onze mini-backpacker door Nieuw-Zeeland, Australië en Zuidoost-Azië. Ik woon nu al jaren in een klein, niet-spannend dorpje aan de kust, maar had, los van die wereldreis, ook ooit een thuis in Londen, Bordeaux en Parijs.

Na de, Silence of the Lambs (100 jaar geleden?), heb ik dit genre uit mijn leven verbannen. Wie verzint die ellendige scenario’s? Ik wil geloven dat, net als het bestseller, de meeste mensen deugen. Ook dat het gras groen is en wij mensen lief en aardig voor elkaar zijn. Net als bij de Teletubbies, nou ja, dan de volwassen versie, zonder onesies. (Of klinkt dát horror?)  

In mijn eentje door diepe verse poedersneeuw én dikke mist omdat, ik op ski’s dat lekkere gevoel kan hebben onoverwinnelijk te zijn. Wat ik dan – soms - bekoop met bloedneus, dikke lip en de afdruk van mijn skibril dagenlang in mijn gezicht. In dat geval valt het in de categorie dom & eigenwijs. Sinds ik kinderen heb denk ik wel iets meer na. Maar, met elkaar het poeder in is voor mij paradijs op aarde! 

Durf ik niet, doe ik toch:) Video's bedenken vind ik leuk. Maken ook. Zelfs editen, als ik tijd heb. Maar delen….? Ook na meer dan 100 video’s moet ik nog altijd een drempel over. Kritische stemmetjes in mijn hoofd die roet in het eten willen gooien. Die zeggen: “Wát..? Met zulk haar? Zo’n stem? Die intonatie? tssssss”. Stemmetjes die ik overigens met volle overtuiging aan de kant schuif. Omdat ik werken met leuke klanten belangrijker vindt dan de stemmetjes. 

Als ik erin geloof, kan ik snel schakelen en radicaal beslissen. In 1 maand tijd zegde ik mijn baan bij de krant op, verkocht ik mijn huis, werd ik verliefd, reed ik zíj́n auto in de prak rijden (total loss), daarna maakte ik ook nog een crash met zijn boot (alleen een deuk). Je zou zeggen: einde relatie. Maar sindsdien zijn we samen, en ouders van 3 kinderen. En ben ik best wel verstandig.

Waar ik besluiteloos over ben, is de vraag: noem ik mijn titel? Ik doe het nooit, terwijl ik er ooit zó hard mijn best voor heb gedaan (officieel ben ik drs. Bestuurskunde. En deed ik er een post-doc Journalistiek achteraan), en nu zeg ik het toch. Verstopt als punt 8 in dit lijstje. Dus eigenlijk durf ik best wel wat – al zeg ik het zelf…  Ergens op afstappen. De waarheid zeggen als ik denk dat het nodig is. Uitdagingen aangaan. Mezelf laten zien. En jij….? Hoe staat het met jou LEF?